Sigaw ng Pipi

"Thoughts are the shadows of our feelings - always darker, emptier and simpler.”

Isang pangkaraniwang gabi, walang pinag-iba sa iba pang mga gabi sa buhay ko- ang oras ng pagtatrabaho. Madilim ang paligid at ang tanging nagbibigay liwanag lamang dito ay ang ilaw na nanggaling sa aking pinagtatrabahuhan. Habang lumalalim ang gabi ay unti-unting dumadami ang tao sa pagpunta sa restawrant.

Pagod. Antok. Lungkot. Yan ang mga halo-halong emosyon na aking nararamdaman ng mga oras na yon. Di ko namalayan na malapit ng mag ika-10 ng gabi.

May dalawang mag-asawa ang umorder sa akin. Buong ngiti at galak ko silang binati at tinanung ang kanilang bibilin. Nagtaka ako dahil natagalan bago pa sila makapili. Umupo muna sandali at tila may pinaguusapan. Lumapit sila sa akin. Nagulat ako ng di sila nagsasalita. Umorder sila ng tinuturo lamang nila ang kanilang bibilhin. Doon ko nalaman na sila pa ay mag-asawang "pipi".

Nagpatuloy ako sa aking pakikipag-usap sa kanila gamit ang aking mga kamay. Habang tumatagal hindi kami magka-unawaan. Biglang may pumasok sa aking isipan at binigyan ko sila ng isang papel at bolpen upang maisulat ang kanilang gustong sabihin. Matapos ang lahat kami ay nagkaunawan. Ako ay namangha sa kanilang samahan. Sa kabila ng kanilang kapansanan hindi ito naging hadlang sa kanilang pagmamahalan. Napangiti na lamang ako ng hindi ko namamalayan. Nawala ang aking pagod at lungkot. Naisip ko na mas ma-swerte pa rin talaga ko dahil binigyan ako ng sapat na kakayahan, pag-iisip at pisikal na katawan.

11:10 pm. Mugto na ang aking mga mata. Sa sobrang antok ay ginagawa ko na lamang na busy ang aking sarili. Lumapit sa akin ang aking manager at tinanung kung gusto ko daw mag-undertime. Ssumagot ako at sinabing "opo at may klase po ako bukas". Sakto. Nakauwi ako samin ng 12 ng gabi.

Kinabukasan, gumising ako ng maaga dahil maaga pa ang aking pasok sa paaralan. Nagmamadali akong gumayak at inayos ang lahat ng dapat ayusin. Nag-abang ng sasakyan. Papasok na ako ng gate ng skul ngunit bigla akong hinarang ng guard at sinabi "Nasan ang ID mo?".

Huminto ang oras. Dumilim ang paligid. Tumahimik ako. ******* Naiwan ko ang aking ID. Pinakisapan ko ang guard ngunit hindi ako pinayagan. Para akong isang lantang gulay na binebenta sa bangketa. Isang basang sisiw na iniwan ng kanyang ina sa gitna ng kalsada. Parang saranggola na biglang nalagot ang pisi nito at bumagsak sa lupa. Para akong isang pipi na gustong sumigaw ngunit hindi magawa. Dito ko natutunan na bawat isa, minsan sa buhay ay nararanasan ang maging pipi na lamang sa isang tabi na hindi masabi ang gustong sabihin. Tila isang sasakyan na walang gasolina. Walang magawa kung hindi ang tumingin na lamang sa mga pangyayari na nagaganap sa kanyang paligid.

Bawat batas ay dapat ipatupad. Sinuman ang makalabag dito ay may karampatang parusa. Bawat isa ay may kanya-kanyang responsibilidad. Lahat ng bagay na ating ginagawa ay may naka-atang na kapalit. Bawat desisyon ay may kanya-kanyang resulta na dapat nating tanggapin. May mga bagay na akala natin tama ngunit sa katotohanan ito ay mali. Siguro masasabi ko kaya ito nasasabing tama dahil nakakadama tayo ng kasiyahan dito.

Subalit, wag naman sana natin hayaang ang pipi ay manahimik na lamang sa isang tabi. Hanggang kelan maghihintay ang bawat isa na marinig ang ating boses? O hahayaan nalang nating habang buhay na magsisi ang isang pipi sa kanyang desisyon na sa katotohan kaylaman ang kangyang boses ay mananatiling Sigaw ng Isang Pipi..

badtrip :(